Ξανά θα σε ρωτήσω

Πόσο απέχει η χαρά από τη λύπη;
Πώς παγιδεύονται οι άνθρωποι στις μνήμες;
Με ποια σημάδια κατακτάς ό,τι σου λείπει;

Πόσες στεριές σε καρτερούν; Ποιες είν' εκείνες;

Πόσο αντέχει η ψυχή έξω απ' το σώμα
σαν χέρια ξένα το κρατούν φυλακισμένο;
Πόσες ανάσες σου 'μειναν ακόμα;
Σ' όνειρα ποια να βγω να σε προσμένω;

Δεν απαντάς... Όμως ξανά θα σε ρωτήσω
κι ας μην μου πεις έστω μια λέξη, ας θυμώσεις,
ξέρεις πώς είναι να ζητάς το χρόνο πίσω
μήπως μπορέσεις ζωντανή ξανά να νιώσεις;...