Μπορούνε ν' αλλάξουν

Η ανάσα βαριά και το σώμα να τρέμει
πουθενά μια στεριά, ωκεάνια θλίψη
σε τραβούν στα βαθιά της φυγής οι ανέμοι

τι απ' όλα ρωτάς πιο πολύ σου 'χει λείψει;

Βλέμμα άδειο, στεγνό και η πίκρα στα χείλη
κρύβει τον ουρανό, το ποτάμι στερεύει
έχει αργήσει πολύ στη ζωή ν' ανατείλει
ένας ήλιος, μα δες, στ' ανοιχτά ταξιδεύει

μια χαρά για να ρθει να σε βρει όταν θα 'σαι
σ' ουρανούς σκοτεινούς, σε απύθμενα βάθη
να σου πει είμ' εδώ, σε κρατώ, μη φοβάσαι
έχει ακόμα πολλά η ψυχή σου να μάθει.

Κι αν λυπάσαι που μες στο κενό έχουν πέσει
όσα, χρόνια πολλά, περιμένεις να λάμψουν
μείν' ακόμα παιδί σ' ενός κύκλου τη μέση
και θα δεις τα στραβά πως μπορούνε ν' αλλάξουν!

 

 "Μη σταματάς ποτέ να χαμογελάς. Επειδή δεν ξέρεις ποιος θα μπορούσε να ερωτευτεί το χαμόγελό σου". Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές