Χειμερινοί ...κολυμβητές

 

Υπήρξε ένα διάστημα που η ζωή κυλούσε
με ματαιώσεις, άγχος και ανατροπές
πήρα τότε απόφαση σ' ένα νησί να πάω

να συνδιάσω τη δουλειά με τις διακοπές!

Κουραστικά τα πρωινά, μα τ' απογεύματά μου
μια θάλασσα περίμενε γλυκά να μ' αγκαλιάσει
φθινόπωρο που θύμιζε μικρό καλοκαιράκι
καθώς δεν έλεγε ο καιρός στιγμή να χειμωνιάσει.

Συνέχιζα τα μπάνια μου κι ας ήτανε Νοέμβρης
το παγωμένο το νερό τόνωνε τις αισθήσεις
καμιά φορά βρίσκεις χαρές όταν δεν περιμένεις
έρχοντ' εκείνες να σε βρουν πριν τις αναζητήσεις.

Ένα απόγευμα λοιπόν, κρύο ήταν θυμάμαι
όμως το μπάνιο μου εγώ δεν ήθελα να χάσω
κατέβηκα στη θάλασσα, κι έναν παππούλη βρήκα
που όσα ακολούθησαν, μ' έκαναν να γελάσω.

Φαινότανε διστακτικός, μάλλον πως το σκεφτόταν
και δε βουτούσε στο νερό που του 'φταν' ως τη μέση
εγώ όμως που ήξερα ότι δεν ωφελούσε
να μένω έτσι στάσιμη, ώρα στην ίδια θέση

μπήκα αμέσως κι άρχισα να κολυμπώ με χάρη
γοργόνα σε βαθιά νερά που ξέρει να επιπλέει
''μπράβο σας που τολμήσατε, πού βρήκατε το θάρρος;''
ακούω τότε τον παππού μ' έκπληξη, να μου λέει.

''Είμαι των αποφάσεων'', απάντησα αυθορμήτως
και γέλασα καθώς κι αυτός βούτηξε επιτέλους
μου φάνηκε για μια στιγμή σαν ναυτικός που ξέρει
να αποφεύγει θύελλες, φουρτούνες και σκοπέλους.

''Το πήρα πατριωτικά'' μου είπε, ''σαν σας είδα,
βουτήξατε και ντράπηκα εγώ να μείνω πίσω,
σας θαύμασα και σκέφτηκα ότι ντροπή θα ήταν
μα και μεγάλη αποκοτιά να μην ακολουθήσω''.

Το βράδυ το συζήτησα στο βάιμπερ με τις φίλες
που μια ομάδα έφτιαξαν για να μιλώ μαζί τους
μια Κατερίνα έχουμε, κι αφού μακριά μας πήγε
μόνη δεν την αφήνουμε, για λόγους ευνοήτους.

''Εκεί ακόμα κολυμπάς; Εδώ χαλάει ο κόσμος,
ανοίξανε οι ουρανοί, μόνο που δεν χιονίζει,
αν αρρωστήσεις, εντριβές πες μου ποιος θα σου κάνει;
Πού θα βρεθεί χριστιανός να σε γιατροσοφίζει;

''Εύλογη η απορία σου, Μαρκέλλα'', η Γιωργία
απάντησε, που σκέφτεται μ' έναν δικό της τρόπο,
''για πες μας Κατερίνα μου, τι θα 'κανες ας πούμε,
εάν βουτώντας ο παππούς, θα έμενε στον τόπο;!''


Με έκαναν και γέλασα και δεν το κρύβω, ακόμα
γελώ όταν το σκέφτομαι, και νιώθω πολύ πλούσια
γιατί έχω φίλες ακριβές, που στη ζωή τους ξέρουν
να ζούνε τις μικροχαρές,να προσπερνούν τα ανούσια!