Να κοιτώ τη ζωή
Κατά μήκος βαδίζω μιας απέραντης θλίψης
στη σκιά της οδύνης κρύβω το πρόσωπό μου
προς στιγμή ξεγελώ ίσως τον εαυτό μου
μα για πάντα μπορείς τις φωτιές σου να κρύψεις;
πως μπορεί στο σκοτάδι ν’ ανατείλει η μέρα
γι’ αυτό έκανα φίλο της φυγής τον αγέρα
να ’χει λόγο το φως στην πηγή να επιστρέψει.
Κι όσο η θάλασσα φέρνει τραγικά μου κομμάτια,
ραγισμένες αλήθειες και ανείπωτα λάθη
προσπαθεί η ψυχή μου ξανά να με μάθει
να κοιτώ τη ζωή και τον πόνο στα μάτια.
φωτογραφία : https://cdn.pixabay.com/photo/2017/04/09/09/25/leaves-2215244_960_720.jpg
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου