Αλήθειες

 

Σ’ ένα τρύπιο σακί
κουβαλάω την τρέλα μου
μα το σκάει από κει
κρατά την ομπρέλα μου,

όπου δει σαματά
μπαίνει πάντα στη μέση,
άγνωστους χαιρετά
και σε όποιον αρέσει.

Περπατά στα στενά
και κοιτά τις βιτρίνες
τον καυγά ξεκινά
ρίχνοντάς μου ευθύνες,

που δεν κάνω παζάρια
κι αγοράζω με δόσεις
ληγμένα φεγγάρια
στης ζωής τις εκπτώσεις.

Λέει, φτερά τι πως έχω;
Ξέχασα να πετάω,
πως στα δύσκολα αντέχω
μα στα εύκολα σπάω.

Πως δεν βάζω κανόνες
δεν ζητώ εγγυήσεις
κι ότι δέχομαι τέλος
μεσοβέζικες λύσεις.

Την κοιτώ, την ακούω
μ’ ύφος άσπιλου κρίνου
και τον κώδωνα κρούω
του μεγάλου κινδύνου.

- Ω! Επιτέλους, τσακίσου !
Μπες ξανά στο σακί σου!
Επικίνδυνη οχιά
μου ’χεις πάρει τ’ αυτιά
με αυτά και με κείνα!

-Τι μας λες Κατερίνα!
Άκουσέ με καλά,
να αλλάξεις μυαλά,
βρες ξανά τη φωνή σου
τις συμβάσεις αρνήσου
και δική σου όσο μ’ έχεις
τις αλήθειες ν’ αντέχεις !

 

φωτογραφία:  https://cdn.pixabay.com/photo/2019/09/09/10/01/moon-4463236_960_720.jpg