Νοσταλγία

Διάτρητη το σώμα μου ασπίδα από χαλκό
απ’ τις ρωγμές μπαίνουν κρυφά τη νύχτα φίδια,
ποια άβυσσος σε γέννησε πλάσμα χιμαιρικό
σε ποια ξοδεύεις την ψυχή, ανίερα ταξίδια;

Μια νοσταλγία άγρια σε φέρνει ξαφνικά
μπροστά μου ολοζώντανο, βλέμμα από μαύρο αχάτη,
σμίγει τότε το σώμα μου μαζί σου, ιδανικά
σ’ έναν εξαίσιο χορό, μεσάνυχτα και κάτι.

 

φωτογραφία: https://cdn.pixabay.com/photo/2016/05/30/20/56/background-1425783_960_720.jpg