Πάνω σε σμάλτο

 

Πάνω σε σμάλτο είχα χαράξει με σουγιά
έναν παράδεισο -χαμένο κατ’ ουσία-
όπως τον έζησα εκείνη τη βραδιά,
άξιζε αλήθεια ή; …δεν έχει σημασία.

Κάποιες φορές μ’ έβρισκε η ανατολή
μ’ ένα φιλί ν’ αγγίζω την αθανασία,
να ’χω πειστεί πως τη ζωή λίγο – πολύ
να μου την κλέψει δεν μπορεί καμιά εξουσία.

Πόσο γελάστηκα, πόσο ήμουν αφελής
δίκιο να δίνω σε μια μόνιμη ''απουσία'',
τις αντοχές μου ανοιχτά να προκαλείς
κι εγώ, η ηλίθια, να γίνομαι θυσία.

 

φωτογραφία: https://cdn.pixabay.com/photo/2015/10/17/11/32/west-992419_960_720.jpg