Μου είπες κάποτε

 

Θα ’θελα ν’ άγγιζα για μια στιγμή τη σκέψη σου
απ’ του κορμιού σου την πηγή να ξεδιψάσω
σαν αστραπή τον ουρανό σου ν’ αγκαλιάσω
να βρω ζωή, εκεί που ελπίδα δεν υπάρχει.

Θα ’θελα να ’σουν η φυγή και το ταξίδι μου
κραυγή να γίνω και φωτιά στο πέρασμά σου
να σε φωνάξω κι ας μην ξέρω τ’ όνομά σου
μαζί να δώσουμε την τελευταία μάχη.

Μου είπες κάποτε, η νύχτα αγαπιέται
πάνω σε λάμες, σε ψιθύρους και κραυγές
κι αν θα σε βρούνε να διψάς οι χαραυγές
εκείνο που ’ζησες ποτέ δεν ξεπερνιέται.

Όσοι δακρύζουν δίχως φόβο κι ενοχή
κι αναζητούνε μονοπάτια στους γκρεμούς τους
έχουν δικαίωμα να κρίνουν τους θυμούς τους
λάβα το σώμα τους κι αγέρας η ψυχή...