Πού βγάζει ο δρόμος;

 

Ήτανε  πλάνη το φεγγάρι που μου χάρισες

λιώνει και στάζει σαν κερί  πάνω στο σώμα

ψάχνω τα ίχνη σου σε μέρες διαβατάρισσες

σε δειλινά που ’χουνε πάντα το ίδιο χρώμα.

 

Πού βγάζει ο δρόμος πού στ’ αλήθεια μ’ οδηγεί;

αστροφεγγιά πάνω στο κύμα και στη θλίψη μου

καράβι η μοίρα μου στα βράχια ναυαγεί

κουρσεύει τ’ όνειρα και πέφτω απ’ τα ύψη μου.

 

Δεν ξέρω πόσο το χαμόγελό μου κράτησε

ίσως μια νύχτα, ίσως πάλι πιο πολύ

της μέρας όνειρο που άστραψε και χάθηκε

κι όλο προσμένει μια καινούρια ανατολή.

 

Πού βγάζει ο δρόμος σε ποια μακρινή ακτή;

ένα παράπονο με πάει και με φέρνει

σε ποια πελάγη η ψυχή μου θ’ ανοιχτεί

σε ποιες στεριές το κύμα σου την παρασέρνει;