Είναι που σ’ αγαπώ…

 

Δεν  είναι που στο βλέμμα σου η μέρα χρώμα παίρνει

που γίνεται διάφανη, καθάρια σα νερό

σαν την ελπίδα που φορές στην πόρτα σου με φέρνει

και που με κάνει να σκεφτώ πως όλα τα μπορώ.

 

Δεν είναι που μου χάρισες μια θάλασσα για να ’χει

ένα λιμάνι η ψυχή όταν θα κουραστεί

μου πες πόσο ν’ αντέξουνε οι άνθρωποι μονάχοι

πως πρέπει πάντα  να ’χουνε κάποιον να τους νοιαστεί.

 

Φορές κοιτώ το πέλαγος, στα κύματα  γυρεύω

κι άλλες βρίσκω στα λόγια σου νόημα και σκοπό

δεν είναι που κουράστηκα μόνη να ταξιδεύω

αν στη στεριά σου έμεινα  είναι που σ’ αγαπώ…