Η αλυσίδα

 

Έρχεσαι μέσ’ από φωτιές κι από μαχαίρια

στάζει το αίμα σου ακόμα και κοχλάζει

χρώμα στα μάτια σου η θάλασσα αλλάζει

και καθρεφτίζονται στο μαύρο της τ’ αστέρια.

 

Η αλυσίδα που η συνήθεια σ’ είχε δέσει

δεν έχει σπάσει,

εκεί που θες, η λογική δεν θα μπορέσει

να σε φτάσει

όλα θυμίζουν φυλακή κι εσύ στη μέση

σ’ έχει διχάσει

ένα χαμόγελο που είδες και σ’ αρέσει

μα έχει περάσει.

 

Έρχεσαι μέσ' από τις στάχτες της ζωής σου.

Έχεις κερδίσει; Έχεις χάσει; Ποιος το ξέρει;

Το τυχερό σου δεν συνάντησες αστέρι

όσο κι αν πίστεψες πως το κρατάς μαζί σου.

 

Η αλυσίδα που περάσαν στον καρπό σου

σφιχτά σε δένει

με τις σκιές, το «ποτέ πια»,  τα «σ’ αγαπώ» σου

και σε πηγαίνει

ένας βοριάς λυσσομανά στο πρόσωπό σου

κυνηγημένη

κάποτε θέλησες να βρεις τον άνθρωπό σου

τώρα τι μένει;