Μπορώ

 

Μπορώ ν’ αγγίζω τη φωτιά με τ’ ένα χέρι

και με το άλλο να κρατώ τον ουρανό

να στήνω, σ’ όνειρα που χάθηκαν, καρτέρι

και να γελάω δυνατά όταν πονώ.

 

Μπορώ ζωή κατάματα να σε κοιτάζω

ν’ αντιμιλώ χωρίς κανένα δισταγμό,

σαν με στριμώχνεις τα μαχαίρια μου να βγάζω

να τα καρφώνω στον ωραίο σου λαιμό.

 

Και πριν γκρεμίσεις τα παλάτια που ’χω χτίσει,

τα καίω πρώτη, να θυμώσεις πιο πολύ

ό,τι με πίκρανε, όσα δεν βρήκαν λύση,

τα παίρνει ο άνεμος και …ώρα τους καλή!