Δυο πατρίδες

 

Μέσα βαθιά μου ριζωμένες δυο πατρίδες
δυο ουρανοί στάζουν αθάνατο νερό
μα σε κανέναν να χωρέσω δεν μπορώ

δεν ξημερώνουν στην ψυχή Αλκυονίδες.

Όταν σε κείνη που γεννήθηκα γυρίζω
πώς με τυλίγει τ' ασημί της λίμνης χρώμα
είμαι παιδί και ονειρεύομαι ακόμα
πως έναν κόσμο που γκρεμίστηκε, τον χτίζω.

Ύστερα έρχεται η σιωπή, οι δρόμοι κλείνουν
η άλλη πατρίδα με καλεί, είμαι δικός της
ο φίλος της, ο εραστής, ο σύντροφός της
ένα καράβι η ψυχή, οι κάβοι λύνουν.

Κι έτσι πορεύομαι με δυο καρφιά στο στέρνο
πότε στη γη σου πότε στην ακρολιμνιά
δυο ήλιους έχω στης ζωής την καταχνιά
να με κρατάνε ζωντανό, κάθε που γέρνω...


Καστοριά - Αύγουστος 2019