Ξέρω

  

Φοβούνται οι φίλοι, θα επιστρέψω

και θα χαθώ στα κύματά σου

το βλέμμα στο κενό θα στρέψω

θα ναυαγήσω στη σκιά σου,

 

θα ’χω στα σύννεφα πετάξει

και μια ομίχλη θα με ζώσει

κανείς ποτέ δεν θα με ψάξει

ούτε μπορεί να με γλιτώσει.

 

Μα εγώ που στ΄ άκρα έχω φτάσει

που έχω μάθει τι σημαίνει

με τον φονιά να ’χεις πλαγιάσει

να ’σαι στους πιο δικούς σου  ξένη,

 

που έχω κρύψει το φεγγάρι

να μην το κλέψουν τα σκοτάδια

που δρόμους άλλους έχω πάρει

που έχω στο μέτωπο σημάδια,

 

γελώ μαζί τους γιατί ξέρω

πώς είναι να κοιτάς στα μάτια

όποιον νεκρή σ’ έχει σκοτώσει

και σ’ εγκατέλειψε κομμάτια,

 

ξέρω, την πιο μεγάλη νύχτα

πώς γίνεται δραπέτης να ’σαι

να ξεπερνάς την κάθε ήττα

για να ’χεις νίκες να θυμάσαι!