Λευκή σκουριά

 

Λευκή σκουριά στάζει απόψε ο ουρανός μου
θρύμματα ονείρου ξεπροβάλλουν μες στην πάχνη
στιγμή δεν έπαψε η ψυχή μου να σε ψάχνει
κι ας ξέρει πως δεν είσαι αυτού του κόσμου.

Παγώνει ο χρόνος τις σκιές που αιωρούνται
και κατακάθονται βαριά πάνω στο δέρμα
δεν είναι δρόμος η φυγή, είναι το τέρμα
για κείνους που επιμένουν να θυμούνται.

Δίκοπες λέξεις σαν σπαθιά ακονισμένα
ανοίγουν ρήγματα στις πιο βαθιές σιωπές μου
λίγο αν μ’ αγάπησες κι εσύ στ’ αλήθεια, πες μου
κι αυτό το λίγο, αρκετό θα ’ναι για μένα… 

 

φωτογραφία: https://pixabay.com/el/photos/%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%AD%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF-%CE%B5%CE%BE%CE%B1%CF%83%CF%86%CE%AC%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%B5-428549/