Μυρτώ

 

Στου χρόνου το χράμι
σκουριά και κατράμι
ασίγαστη οργή
μυρτιά και σφεντάμι
γραμμή στην παλάμη
κισσός στην πληγή.

Τ’ ονείρου τ' ασήμι
λειαίνει τη μνήμη
προβάλλει γυμνή
απ’ εύπλαστη ζύμη
γεννιέται αγρίμι
για όλα ικανή.

Τους φόβους της βάφει
με στάχτη και θειάφι
γελά δυνατά,
στη μοίρα που γράφει
χρησμούς, με χρυσάφι
και ξόρκια απαντά.

Τα ίχνη της σβήνει
στην άκρη αφήνει
φτηνές προσευχές
ο έρωτας κρήνη
μα εκείνη δεν πίνει
διψά για βροχές.

Στης λήθης τ’ αλώνι
μεθά μ’ άσπρη σκόνη
κι ανάσες σκορπιών
στο πάθος της πιόνι
τραβά την περόνη
θα λείψει σε ποιον;

 

φωτογραφία: https://cdn.pixabay.com/photo/2018/08/25/13/37/fantasy-3630083_960_720.jpg