Ταξίδι

 

Πάντα βιαζόμουν να προλάβω τη ζωή,
να μην αφήσω μια στιγμή να πάει χαμένη
μα τώρα σκέφτομαι, δικό μου πια τι μένει;
Ένα φιλί σου κι ένα χάδι, το πολύ.

Πάντα κρατούσα αποστάσεις απ’ τον πόνο
πίστευα δύναμη πως δίνει η λογική
τώρα δεν μου ’μεινε καμιά προοπτική
ένα σου σχόλιο πικρό, έμεινε μόνο.

Ταξίδι ήμουνα σε λάθος πεπρωμένο
απόλυτα υποταγμένη κι ακριβής
σαν υστερόγραφο μιας κάποιας διατριβής
που παραδόθηκε σε χρόνο ορισμένο.

Πάντα σε όνειρα χανόμουν σκιερά
η αγάπη ήταν πόθος ευσεβής,
δρόμος δεν έγινα ποτέ για να διαβείς
ας είχα γίνει, έστω μια φορά.