Τα μάτια εκείνων που αγαπώ

 

Τα μάτια εκείνων που αγαπώ είναι φεγγάρια
που στης ζωής μου τα σκοτάδια ανατέλλουν

μέσα στο βλέμμα τους διαβάζω πόσο θέλουν
ν' αφήνω πάνω στον καιρό δικά μου χνάρια.

Είναι ποτάμια που μου παίρνουνε τη λύπη
την ταξιδεύουνε, στη λησμονιά να φτάσει
κι όταν το θάρρος κι η ψυχή μ' εγκαταλείπει
να βρω κουράγιο για ζωή, γίνονται δάση.

Τα μάτια εκείνων που αγαπώ είναι πατρίδες
να 'χω στεριές όταν τα κύματα με πνίγουν
κι οι τελευταίες όταν χάνονται ελπίδες
μέσ' από λύπες και γκρεμούς δρόμους ανοίγουν.

Δεν μου ζητήσανε ποτέ, μόνο μου δίνουν
απ' της ψυχής τους το νερό, το αγιασμένο
στιγμή μονάχη μου να νιώσω δεν μ' αφήνουν
ένα ουρανό μόνο μου δείχνουν ν' ανεβαίνω.

Έναν θεό παρακαλώ, που δεν γνωρίζω
πάντα εκείνους που αγαπώ να μου προσέχει
να' χω στο βλέμμα τους τη φλόγα ν' αντικρίζω
που άσβεστη μένει, όταν φυσά και όταν βρέχει!

φωτογραφία: https://cdn.pixabay.com/photo/2020/04/14/03/08/expression-5040708_960_720.jpg