Το κοχύλι

 

Κρατώ στα χέρια μου ένα κοχύλι.
Το μάζεψα απ' τον βυθό της μνήμης μου.
Είχε ξεχαστεί στην αμμουδιά ύστερα από μια τρικυμία.
Το έφεραν οι άνεμοι και το άφησαν εκεί
χωρίς να νοιαστούν αν νιώθει μόναξιά,
αν φοβάται, αν κρυώνει.

Το πήρες στα χέρια σου θυμάμαι,
έδιωξες την αλμύρα του
το καθάρισες από την άμμο και τη θλίψη
το γυάλισες, το αγάπησες.
Το κράτησες δικό σου,
σαν όνειρο,
σαν τραγούδι που ψιθύρισες μια νύχτα με πανσέληνο.

Κοίτα τι όμορφο που είναι, μου είπες και το έβαλες στο χέρι μου.
Θέλω να το κρατάς, να το προσέχεις.
Και αν ποτέ λείψω από τον κόσμο αυτό,
να έχεις κάτι από μένα να θυμάσαι.

Κρατώ το κοχύλι σου και κοιτώ το φεγγάρι.
Μια πραγματικότητα και μια οπτασία.
Κι εγώ ανάμεσα.
Ακροβατώ σε δυο κόσμους,
χωρίς ποτέ να καταφέρνω ν' αγγίξω κανέναν τους.

Ξέρεις, κάποιες μοίρες είναι δεμένες
πριν οι άνθρωποι γεννηθούν.
Δεν θα μπορούσαν, ακόμα κι αν ήθελαν,
να χαράξουν διαφορετικές τροχιές.
Θα βαδίζουν πάντα στους ίδιους δρόμους
θα κοιτάζουν το ίδιο φεγγάρι
θα κάνουν τα ίδια όνειρα.

Κι ας ζουν σε κόσμους άλλους...

 

φωτογραφία: https://cdn.pixabay.com/photo/2015/09/21/17/29/seashell-950250_960_720.jpg