Όσο μπορείς

 

Όταν γεννιόμουν άνοιξη, μεθούσαν τα πουλιά
το κύμα χόρευε γλυκά κι εσύ γελούσες
κρατούσες βότσαλα λευκά, μικρά φιλιά,
πάνω στο σώμα μου τον κόσμο περπατούσες.

Είναι νωρίς, μα όσο μπορείς αγάπησέ με
να 'χω τα μάτια σου καθρέφτη να κοιτιέμαι.

Όταν ρωτούσες τον βοριά, σε ποια στεριά
έχει αφήσει τις ανάσες που σου πήρα
εγώ γινόμουν θάλασσα, να νιώθεις σιγουριά
και να κρατάς στα χέρια σου τη μοίρα.

Είναι νωρίς, μα στο ζητώ με την ψυχή μου
να είσ' εκείνος που θα νιώσει τη βροχή μου.