Δυο χειμώνες

 

Έριξα στα κύματα κόκκινο μαντίλι

στάξανε τα σύννεφα στάχτη και φωτιά

το φιλί που σου ’κλεψα μου ’καψε τα χείλη

το κορμί σου πέλαγος κι άγρια ξενιτιά.

 

Δυο χειμώνες άντεξα να περνώ μονάχη

μέρες που ναυάγησαν   σ’ άγονο νησί

στο βοριά αντέχουνε μου ’λεγες  οι βράχοι

άντεξε τη μοίρα μου κι εσύ.

 

Τώρα, το ξημέρωμα, άγριο κύμα φέρνει

όνειρα ναυάγια από το βυθό

πόσο το λαχτάρησα, όμως δεν με παίρνει

άλλη μια φορά ν΄ αγαπηθώ…