Ανδρομάχη

 

Σ’ έψαχνα χρόνια στων κυμάτων τους καημούς

στην  Άνδρο σ’ έζησα σ’ ένα μικρό λιμάνι

σαν ηλιαχτίδα στων χειλιών σου τους γκρεμούς

που δεν κατάφερε ποτέ να σε ζεστάνει.

 

Άνοιξα δρόμους να διαβείς ωκεανούς

κίνησα γη και ουρανό για σε φτάσω

σου ’φερα όσους είχες χάσει ζωντανούς

για να μου πεις, ήρθ’ η στιγμή να σε ξεχάσω.

 

Κι αν δεν μ’ αγάπησες πολύ, όσο εγώ

ένα φεγγάρι μου σ’ αφήνω πάντα να ’χεις

όταν στις σκέψεις  τις θολές σου ναυαγώ

με τον αδάκρυτο λυγμό της Ανδρομάχης.