Να σου μάθω

 

Μας χωρίζει μια άβυσσος, σου μιλώ, δεν μ’ ακούς

μας ενώνει μια θάλασσα και μια απέραντη θλίψη

του Αιόλου ανοίξαμε, μια βραδιά, τους ασκούς

που τους είχε στα σπλάχνα της η μοίρα μας κρύψει.

 

Μας κρατούν ενωμένους μέρες μ’  άγριο καιρό

με δεσμά που δεν λύνουν, δεν τα κόβει μαχαίρι

λες  δεν ήταν ν’ αντέξουμε τη φωτιά  τυχερό

κι ας απλώνει  ο ένας  στον άλλον το χέρι.

 

Μια βραδιά θα σε βρω σε μια απόκρημνη ακτή

όταν θα ’χεις πιστέψει  πως πια δεν με θέλεις

της οργής σου τα σύννεφα όταν θα ’χουν κρυφτεί

να σου μάθω σαν ήλιος πώς  ν’ ανατέλλεις!