Ποτέ δεν ζήτησα εκείνο που μου αξίζει

 

Πόσα γιοφύρια έχω χτίσει να περάσεις

πάνω από μνήμες που πονάνε και χειμάρρους

πόσους στο δρόμο σου σβηστούς άναψα φάρους

στις ερημιές που περπατάς να βρεις οάσεις.

 

Πόσες ερχόμουνα φορές όταν φοβόσουν

όταν κρυβόσουν απ'τόν ίδιο τον εαυτό σου

και μ ένα χάδι έσβηνα τον πυρετό σου

άλλο μην μείνουν οι σκιές και σε πληγώσουν.

 

Ποτέ δεν ζήτησα εκείνο που μου αξίζει

είπα, δεν ήτανε γραφτό δικό μου να 'χω

άλλο απ 'το κύμα που αγάπησε τον βράχο

κι ενώ εκείνος τ' απωθεί, σ' αυτόν γυρίζει...