Κάπως έτσι

 

Όλα εκείνα που δεν είπα με βαραίνουν

καράβια γίνονται τις νύχτες και σαλπάρουν

πριν ναυαγήσουνε μαζί τους θα σε πάρουν

εσένα κι όσους στη στεριά αργά πεθαίνουν.

 

Όλα όσα κλείδωσα βαθιά σ’ ένα συρτάρι

κανείς δεν είδε και δεν άκουσε κανείς

στην προκυμαία περιμένουν να φανείς

όμως ξανά εσύ δεν μου ’κανες τη χάρη.

 

Κι όσο κυλάει ο καιρός καυτές σταγόνες

πέφτουν στο δέρμα, στο μυαλό και στη ψυχή μου

κατάρα μάνας, ξόρκι  κι άγια προσευχή μου

κραυγή και ψίθυρος, στην άνοιξη χειμώνας.

 

Να, κάπως έτσι σε θυμήθηκα και πάλι

μες στην ομίχλη της ζωής μου να επιστρέφεις

κοντά σου να ’ρθω, όπως τότε, να μου γνέφεις

κι η νύχτα γίνεται ακόμα πιο μεγάλη…