Νιόβη

 

Κάποτε φτάνει από καιρούς αλλοτινούς

μια μελωδία που χαράχτηκε στη μνήμη

απελπισμένα τότε ψάχνεις  ουρανούς

να ταξιδέψεις τα φεγγάρια σου απ’ ασήμι.

 

Άλλες φορές, υγρές, διάφανες σκιές

υφαίνουν λέξεις με σιωπές από μετάξι

ενώνουν κόσμους με παράξενες θηλιές

η μοίρα σκέφτεσαι, ίσως μπορεί ν’ αλλάξει...

 

Μα λίγο πριν το μέλλον σου φανερωθεί

στάζουν στο βλέμμα σου ωκεανοί και φόβοι

δεν περιμένεις χάρη πια να σου δοθεί

πάντα θα κλαίει  τα παιδιά της η Νιόβη...!