Μνήμες


Σε ποιους γκρεμούς ανθίζουν τα φεγγάρια σου
ποιες μνήμες τη σιωπή σου ανταριάζουν
οι δρόμοι οι σωστοί δε σου ταιριάζουν
στην κόλαση θα βρει κανείς τα χνάρια σου.

Ποιες αστραπές κινούν και σ’ ανταμώνουνε
ποια σύννεφα δακρύζουν στους θυμούς σου
παλινδρομεί η ζωή στους δισταγμούς σου
ο χρόνος κι οι βροχές δεν σε λυτρώνουνε.

Είναι στιγμές, το ξέρω, που αντιστέκεσαι
θέλεις να πείσεις πρώτα εσένα πως υπάρχει
ελπίδα κάτι να σωθεί,  δίνεις τη μάχη
μα σ’ ένα ατέρμονο, χαώδη κύκλο μπλέκεσαι.

Κι όσο κοιτάζεις προς τα πίσω, όσο αφήνεσαι,
όσο βυθίζεσαι σε μνήμες που πληγώνουν
στα μάτια σου τα πέλαγα παγώνουν
κι εκείνη που ήσουν κι αγαπούσες πια δεν  γίνεσαι…





calmo mare