Στον Ά(ά)γγελό μου

 

Δεν κλαίνε μόνο από πόνο μού ΄χες πει,

καμιά φορά κι από χαρά οι ανθρώποι κλαίνε.

-Κοίταξε μέσα τους και δες με τη σιωπή

πόσα δε λένε!

 

Κι αν η ζωή είναι μονάχα μια αστραπή

νά’ χεις τα μάτια ανοιχτά, για να τη δούνε.

Και σού ’χα πει:-Κι  εγώ μιλώ με τη σιωπή

μα δεν μ’ ακούνε!

 

 -Να παίρνεις κιόλας μού’χες πει, μη δίνεις μόνο,

μη χαραμίζεις τη στιγμή, μην τη σκορπάς.

Στον χρόνο αντέχει ό,τι άξιζε…κι αξίζει 

ό,τι αγαπάς!

 

 Σε κοίταξα, στα μάτια να χωρέσεις,

σ’ όσες στιγμές  κρατώ σαν φυλαχτό,

ήξερα πάντα, νά ’σαι εδώ δεν θα μπορέσεις

ούτε κι εγώ στις θάλασσές σου ν’ ανοιχτώ.

 

Είπα:-Μη φύγεις μακριά, μη με ξεχάσεις

εγώ δεν έχω ,από σένα, άλλη χαρά!

Κι άνοιξες τότε τα μεγάλα σου φτερά

να με σκεπάσεις…