Έχω έναν ήλιο που ματώνει σαν βραδιάζει
παίρνει το χρώμα της πορφύρας και της θλίψης
με το φεγγάρι μοναχός του κουβεντιάζει
και θες τον πόνο του στα σπλάχνα σου να κρύψεις.
Έχω έναν ήλιο μαχητή και απελάτη
γελά και κλαίει σαν παιδί που το μαλώνουν
τη νύχτα πήρε και τη σήκωσε στην πλάτη
να δει τα δέντρα του στο φως να μεγαλώνουν.
Είναι εκείνος που σκορπά τη συννεφιά μου
που φέρνει ελπίδα όταν όλα τα ’χω χάσει
τότε του κρύβω απ’ τα χέρια τα καρφιά μου
και η ψυχή θέλει τη μέρα ν’ αγκαλιάσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου