Σκορπιός

 

Λάμπαν τ’ αστέρια μου στη ζώνη του Ωρίωνα

ήταν καιρός ιδανικός για περιπλάνηση

κι όπως ριχνόμουν στη φωτιά σε μάχη άνιση

στο σώμα μου άνοιγαν ρωγμές, μα επιβίωνα!

 

Ζωές κοιτούσα, απλανείς, να χαραμίζονται

σ’ ένα που χάθηκα ταξίδι μου, αστρικό

κι ένιωθα, ήτανε σχεδόν τρομαχτικό

να αιωρούνται δίχως κάπου να στηρίζονται. 

 

Κι όπως σε άγγιζα χωρίς να’ σαι δικός μου

-πόνος οξύς σαν από δάγκωμα Σκορπιού-

ούτε που τόλμησα να σε ρωτήσω ποιου

ουρανού ήσουν πληγή, κραυγή ποιου κόσμου...