Τ’ αστέρια μου

 

Ο ουρανός μου είναι πάντα καθαρός

λάμπουν  τ’ αστέρια μου, δεν είναι από χώμα

εσύ κοιτάς - αν το επιτρέψει ο καιρός -

θολά αστέρια που αργοσβήνουν, δίχως χρώμα.

 

Είναι ο δρόμος που τραβώ επιλογή

δεν συμβιβάζομαι  με ό,τι δεν μ’ αξίζει,

εσύ γεννήθηκες να περπατάς στη γη

και να κοιτάζεις ένα αστέρι που ξεφτίζει.

 

Κανείς δεν σου ’μαθε ποτέ να διεκδικείς,

να πολεμάς και να τολμάς, ακέραιος να ’σαι;

Είν’ η ζωή ένας αγώνας διαρκής

κι εσύ 'σαι λίγος και μικρός, να το θυμάσαι!