Η δική μου ανατολή

 

Ο άγγελός μου έχει μάτια καστανά

που μου μιλάνε στη σιωπή χωρίς κανόνες

φέρνει την άνοιξη στους πιο σκληρούς χειμώνες

και το κορμί μου μ’ ένα άγγιγμα ξυπνά.

 

Ο άγγελός μου, μου κρατάει συντροφιά

όταν τα κύματα της μοναξιάς με πνίγουν

είναι τα χέρια του παράθυρα π’ ανοίγουν

ήλιος μου είναι που σκορπά τη συννεφιά.

 

Είναι το δώρο που μου χρώσταγε η ζωή

πίσω με γύρισε απ’ το πιο βαθύ σκοτάδι

το γέλιο μου είναι, το φιλί  μου και το χάδι

το φως της μέρας, η δική μου ανατολή…