Κύκλος αέναος

 

Χρόνια ταξίδευες  σ’ ωκεανούς ρηχούς

σε σταυροδρόμια και σε ατραπούς χανόσουν

φορές γινόσουν ρόδο της Ιεριχούς

και σε θεούς που άγνωστοι  ήταν ορκιζόσουν.

 

Μα όταν γινότανε κουβάρι οι στιγμές

άνυδρη γη και η ζωή κρανίου τόπος

ευδοκιμούσες στων ονείρων τις ρωγμές

να ξεκινάς απ’ την αρχή βρισκόταν τρόπος.

 

Κύκλος αέναος στην κόψη του καιρού

πόσο  σε σμίλεψε παράδοξα ο χρόνος

παρασυρμένη απ’ τις δίνες του νερού

μήτρα που γέννησε μαζί και δολοφόνος…