Ένα φεγγάρι

 

Ιούλης στη Θεσσαλονίκη και να βρέχει

σε άδειους δρόμους τη ζωή μου περιφέρω

δεν είναι η μνήμη καταφύγιο, το ξέρω

και το κορμί τη στέρησή σου δεν αντέχει.

 

Κοντά σου είμαι, θα μπορούσα να σ’ αγγίξω

ο δρόμος μόνο μας χωρίζει κι η σιωπή

κρατώ για σένα ένα φεγγάρι κι ας κοπεί

στα δυο η θάλασσα που μέσα θα το ρίξω…!