Να θυμάσαι

 

Πάλι μεθυσμένα λόγια ρίχνεις στο νερό

τα μαζεύει το φεγγάρι μες στα δίχτυα του

για να λάμψει στο σκοτάδι η αλήθεια του

τ’ όνειρό του το κρυμμένο και το φανερό.

 

Πάλι ξέχασες ν’ ανθίσεις και είναι εποχή

που κυκλάμινα στην πέτρα βγάζουν ρίζες

κι εσύ έμεινες στις μέρες σου τις γκρίζες

τότε που έπεφτε μονότονα η βροχή.

 

Κοίτα έξω πώς ο κόσμος παίρνει χρώμα

πώς αρώματα σκορπά μεθυστικά

μην αφήνεις τη φθορά να σε νικά

να θυμάσαι, έχεις όνειρα και σώμα.

 

Βγες και κοίτα όσα δεν είδες στη ζωή

μη γεμίζεις τη ζωή σου με χειμώνες

είναι άνοιξη, ανθίζουν ανεμώνες

κι η αγάπη μου να έρθεις καρτερεί…