Ας ήταν πάλι στη ζωή να με γυρίσει

 

 

Κυλούν οι ώρες σ’ ένα πέλαγο κλειστό

σαν φίδι μαύρο που η απόγνωση το τρέφει

κι όσο στον νου μου η μορφή σου επιστρέφει

θέλω ξανά στο βλέμμα σου να βυθιστώ.

 

Κι αν έχουν μείνει όσα θελήσαμε μισά

αν δεν τολμήσαμε να φτάσουμε στο τέρμα

καρφιά τα λόγια κι η ανάσα σου στο δέρμα

κι ένας αέρας πάλι πήρε να φυσά.

 

Πόσες ζωές μου ’χεις χαρίσει, το θυμάσαι;

κι όμως τις ξόδεψα χωρίς μετανιωμό

σ’ έσυρα πάνω στης θυσίας το βωμό

ζωή και θάνατος δικός  μου  πάντα  να ’σαι.

 

Πόσες στιγμές –να ’ξερες – μόνο νοσταλγώ

κείνο το γέλιο που ουρανούς μου ’χει χαρίσει

ας ήταν πάλι στη ζωή να με γυρίσει

να πάψω Χίμαιρες  στη γη να κυνηγώ…