Ένας θεός μονάχα ξέρει

 

Ένας θεός μονάχα ξέρει αν σ' αγαπώ

θολά ποτάμια ερημιάς κυλά ο Σεπτέμβρης

σε θάλασσες που δεν ταξίδεψες θα μ’ έβρεις

την τέφρα της ζωής μου να σκορπώ.

 

Τις νύχτες έρχεσαι κρυφά με στο σκοτάδι

στάζουν παράπονο τα λόγια στην καρδιά

πονά το βλέμμα, το φιλί, πονά το χάδι

και οι σκιές στήνουν χορό με τον βοριά.

 

Είναι οι μνήμες που δεμένη με κρατάνε

μ' όσα δε ζήσαμε κι ας θέλαμε πολύ

στους πέντε ανέμους με τραβούν και με σκορπάνε

πόσο, αγάπη μου, σταθήκαμε δειλοί...!