Της ψυχής μου οι στίχοι

Οι δικοί μου οι στίχοι
σαν Κυκλώπεια τείχη
περικλείουν τα μικρά μου τα σύμπαντα,
να μπορώ με τον χρόνο
να ξεχνάω τον πόνο
και στην άκρη ν’ αφήνω τ’ ασήμαντα.

Της ζωής μου τα λόγια
ξεχασμένα σ’ υπόγεια
παλιά, σφραγισμένα κιβώτια,
βγαίνουν μεσ’ από κρύπτες
και λαγούμια τις νύχτες
ταξιδεύοντας πάντα για νότια.

Της ψυχής μου οι στίχοι
ανυπότακτοι ήχοι
πειρατές σε γαλέρες τρικάταρτες
με κερδίζουν με κλήρο
στου θανάτου το γύρο
την τιμή μου να σώσουνε, τάχατες...