Μην πλησιάζεις

 

Μαθαίνω σιγά σιγά να οριοθετώ τους φόβους μου
να σπάζω τ’ ακροκέραμα της λήθης
σκορπίζοντας ψήγματα ονείρων εδώ κι εκεί,
να ψιθυρίζω μοναξιές και λέξεις ανείπωτες.
Ψηλαφώντας στο σκοτάδι αναζητώ ένα μικρό ξέφωτο
μια λάμψη ζωής, έναν παράδεισο χαμένο
ανάμεσα στο ποτέ και στο τίποτα.
Μην πλησιάζεις,
στάζω ολόκληρη οργή και θλίψη
ουσίες τοξικές και μελανόμορφες
μα συνάμα λυτρωτικές και σωτήριες.
Ευτυχώς, δεν ξημέρωσε ακόμη…