Εκείνη η φλόγα

 

Με γέννησαν οι θάλασσες στο βλέμμα σου

γυμνή αναδύθηκα μέσα σ’ ένα κοχύλι

άφησες μέσα μου έναν ήλιο ν’ ανατείλει

βαμμένο κατακόκκινο απ’ το αίμα σου.

 

Μου ’μαθες βήματα να κάνω στη στεριά

τ’ όνειρο πώς στο κύμα πάνω ίχνη αφήνει

να μη φοβάμαι, να τολμώ, να είμαι εκείνη

που με πυξίδα ταξιδεύει την καρδιά.

 

Βροχή απ’ αστέρια ο έρωτάς σου και ταξίδι

πώς  οι ψυχές μας που  διψούν να ξεδιψάσουν;

Εκεί που άλλοι δεν γνωρίζουν πώς να φτάσουν

είμαστε ήδη!

 

Κι εκείνη η φλόγα στης ψυχής μας το καράβι

κανένας δεν μπορεί, μέρα τη μέρα

πώς γίνεται άσβεστη φωτιά με τον αέρα

να καταλάβει…