Για σένα

 

Για σένα κράτησα τους φάρους μου αναμμένους

κι είπα στα κύματα να πάψουν την οργή τους

θολά ποτάμια να επιστρέψουν στην πηγή τους

πριν ξεδιψάσουν μοναχούς και κολασμένους.

 

Για σένα έφτασα στην άκρη της αβύσσου

στιγμή δεν σκέφτηκα πως ίσως λάθος να 'ναι

ήξερα, εκείνοι που αγαπούν πάντα νικάνε

τη νίκη ήθελα να μοιραστώ μαζί σου.

 

Για σένα άναψα φωτιές στάχτη να γίνουν

μνήμες που χρόνια σε κρατούν αιχμάλωτό τους

κι όπως θα ζεις από μακριά το θανατό τους

 

καθώς τ' αστέρια της αυγής αργά θα σβήνουν

μέσα από σένα κάποιος άλλος θα γεννιέται

που θα μπορεί να αγαπά και ν' αγαπιέται!