Λάμψεις μακρινές το πεπρωμένο
σκόρπια υπολείμματα στιγμών
στη δεξαμενή των Καθαρμών
την ψυχή απ’ την τέφρα της ξεπλένω.
Ύστερα χαράζω με τη σμίλη
σπείρες και σημάδια αμυδρά
στο κορμί που πια δεν αντιδρά,
έρμαιο στου πόνου την αγκύλη.
Στη σιωπή ο φόβος μου ξυπνά
μένει απλανές κι άδειο το βλέμμα.
Σ’ έζησα στ’ αλήθεια; Ήσουν ψέμα;
Τι να πω, δεν ξέρω, ειλικρινά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου